Wat mij toen opviel was dat het klachtenbeeld niet te verklaren was, met hetgeen er toen medisch over deze aandoening bekend is. Want hoe kan het dat je het hoofd overal kunt aanraken zonder enige reactie te zien, maar dat van een polletje er zulke heftige tics ontstaan. Hoe kan dat in relatie met de Trigeminus zenuw? 

Het klopte niet, en ondertussen had het paard van mijn klant enorm veel pijn. De merrie stond met name in de lente en zomer in een donkere stal. Met mijn toenmalige behandelmethodiek (cranio) kwam ik niet verder. Die irritatie dat ik het niet goed kon doorgronden, veranderde later in fascinatie.

Hetzelfde klachtenbeeld, maar op andere momenten.

Hoe meer headshakers ik zag, hoe meer me begon op te vallen dat qua beeldvorming de klachten precies overeen kwamen. Allemaal hele snelle en ongecontroleerde tics, horizontaal, verticaal en soms beide. 

Maar het verschil zat hem voornamelijk in het moment van schudden. Een klein gedeelte van de paarden schudde namelijk vooral tijdens het voorjaar en de zomer, en andere groep het hele jaar door. De één tijdens de training, de ander juist weer op de wei of in de paddock. 

Dat was wanneer het me begon te dagen dat het beeld misschien overeen kwam, maar dat er dus meerdere vormen moesten zijn.  Dat de Trigeminus dus helemaal niet de enigste zenuw kon zijn die het headshaking-syndroom veroorzaakte. 

Ik begon het zenuwstelsel onder de loep te nemen en daarbij ook de functies van de zenuwen. Dat leidde tot de conclusie dat alle craniale zenuwen deze aandoening konden veroorzaken.  Ineens verklaarde dat ook waarom al die paarden op verschillende momenten en bij andere activiteiten en omstandigheden deze tics lieten zien. 

Kort door de bocht zou je dus kunnen zeggen dat er 12 vormen zijn van het headshaking-syndroom. Maar doordat deze veel samenwerken heb ik ze later onderverdeeld in 6 categorieën.  Helaas kun je niet aan de buitenkant zien, welke vorm van headshaking jouw paard precies heeft. Dat is echt een kwestie van de tics van je paard voor een langere periode op dagelijkse basis te gaan monitoren.  

Het is maar net aan wie je deze vraag stelt. In het reguliere medische circuit zal je voornamelijk verteld worden dat er vaak geen blijvende oplossing is. En dat is vanuit hun aanpak met allerlei symptoombestrijdingen ook een eerlijk antwoord.

Zelf heb ik ondervonden dat er voor zo'n 95% van de gevallen wel een oplossing mogelijk is, maar.... dan moet je als eigenaar wel bereid zijn;

• om indien nodig aanpassingen te maken in het management 
• en zelf ook echt de handen uit de mouwen te gaan steken.
• door te zetten ook als je niet 1 2 3 resultaat ziet.
• professionals in te schakelen om je te helpen

En dat betekend dat je jezelf dus ook echt goed moet realiseren dat er geen quick fix bestaat, en geen kant en klare oplossing die werkt voor ieder paard met het headshaking-syndroom.

Het is vooral belangrijk dat je een duidelijke aanpakstrategie hanteert waarbij je de juiste stappen op het juiste moment gaat doorlopen. En dat klinkt logisch, maar in de praktijk zie ik dat veel mensen toch liever gewoon maar wat aanmodderen waardoor ze uiteindelijk alsnog niet het gewenste resultaat behalen.  Dat is natuurlijk super frustrerend en ook nog eens een bodemloze put.